Παιδί και κατοικίδιο

Παιδί και κατοικίδιο

Πως άραγε έχει συνδεθεί το υποσυνείδητο του παιδιού με τα ζώα? 

 

Από το γνωστό παιδικό τραγούδι «αχ κουνελάκι» μέχρι το ακόμα πιο δημοφιλές «μη παιδί μου βασανίζεις… το ζωάκι» ,υπάρχει μια απόσταση εκπαίδευσης, ενημέρωσης και ενδεχομένως πολιτισμού ,που και μόνο από τον αριθμό των αδέσποτων στη χώρα μας αποδεικνύει ότι τα κατοικίδια στην Ελλάδα, πολλές φορές είναι μιας «χρήσης».

Στην αιφνίδια «ανάγκη» των κατοίκων στις μεγαλουπόλεις του να αποκτήσουν ένα
κατοικίδιο- ιδιαίτερα στις δεκαετίες του 80 ‘ και 90 ‘ ,σαφή ρόλο έπαιξαν ξένες σειρές που προβλήθηκαν στην Ελληνική τηλεόραση και είχαν ως πρωταγωνιστές ηρωικά ,πανέξυπνα ,χαριτωμένα και ιδιαίτερα «ανθρώπινα» κατοικίδια με κυρίαρχους τους σκύλους.
Άμεσοι μιμητές των «θέλω και εγώ ένα τέτοιο» ήταν φυσικά τα παιδιά ,που επηρεασμένα από τη τρυφερή εικόνα ενός «διαφορετικού» φίλου , μπήκαν στη λογική του να επιμένουν να ζητούν από τους ενήλικες ένα κατοικίδιο για «παιχνίδι».

Μόνο που η  πολιτισμική ποιότητα και οι αρχές της αξιοπρεπούς συμβίωσης με όλα τα έμβια  όντα, απαιτούν διαφορετικές ευθύνες και συμπεριφορές -τόσο από μέρος των γονιών όσο και από τη πλευρά των παιδιών-, προκειμένου η συνύπαρξη με το κατοικίδιο να είναι ασφαλής και ωφέλιμη για όλους τους «εμπλεκόμενους».

 
«Τα ζώα έχουν παίξει καθοριστικό ρόλο στη ζωή των ανθρώπων, επηρεάζοντας τον ψυχισμό τους, αλλά και συμμετέχοντας στα έθιμα, τους μύθους και τις θρησκείες τους. Οι πρωτόγονοι λαοί θεωρούσαν  τη σχέση ανθρώπου και ζώου  άρρηκτη και αναγκαία για την επιβίωσή τους, ενώ η ύπαρξη ενός κατοικίδιου ήταν κοινή σε όλες τις κοινωνίες. » εξηγεί η κα  Νατάσσα Καραμολέγκου Μsc Αναπτυξιακή Ψυχολόγος.
Όμως από το «τότε» έως το «σήμερα» η επαφή του ανθρώπου με τα ζώα έχει διαφοροποιηθεί και κατά επέκταση ,και ο τρόπος της συναισθηματικής «ανάγνωσης» ενός παιδιού «διαμερίσματος»  προς τον νεοφερμένο του «φίλο».

Πως ο «ΦΛΟΞ» επιδρά στην ψυχολογία του παιδιού

«Ένα κατοικίδιο εξασφαλίζει μια εξαιρετική ευκαιρία για το παιδί ,στο να μάθει να είναι υπεύθυνο. Η απλή καθημερινή φροντίδα προς το κατοικίδιο του, του διδάσκει τη σημασία της προσφοράς αλλά και την ανταμοιβή της ικανοποίησης σε οτιδήποτε προσέχει και σέβεται» εξηγεί η κα . Καραμολέγκου.

«Τα παιδιά που μεγαλώνουν με κατοικίδια είναι πιο κοινωνικά και έχουν μεγαλύτερο σεβασμό για  τα έμβια όντα γύρω τους. Διδάσκονται μέσα από τη σχέση μαζί τους ότι τα ζώα εκφράζουν την πίστη τους και την αγάπη τους με ανιδιοτέλεια, αλλά και ότι μπορούν να λειτουργούν με «ανθρώπινα» αισθήματα».

 
Σύμφωνα με τη Καραμολέγκου, η παρουσία ενός κατοικίδιου συνιστά ένα άκρως ωφέλιμο μάθημα ιδεών και συναισθημάτων για το παιδί.
Και αυτό  γιατί του δίνεται η ευκαιρία να αφυπνίσει ευκολότερα τον ψυχικό του κόσμο, με αποτέλεσμα την καλύτερη επαφή με τον εαυτό και τα συναισθήματά του.
Σημαντικό είναι το ότι επίσης βοηθιέται στο να αντιληφθεί πιο άμεσα -από τη γέννηση ,το μεγάλωμα έως το θάνατο του ζώου- τον κύκλο της ζωής, κάτι πολύ δύσκολα εξηγείται στις σωστές του διαστάσεις και γίνεται αντιληπτό, σε μικρές ηλικίες.Όλα αυτά τα ωφέλιμα συναισθήματα φαίνεται πως αξιοποιούνται και στην ενήλικη ζωή του παιδιού.
«Πέρα από την υπευθυνότητα και την κοινωνικότητα, το πιο σημαντικό κέρδος
στη σχέση παιδιού και κατοικίδιου είναι η ανάπτυξη της ενσυναίσθησης,
δηλαδή της ικανότητας του ανθρώπου να συναισθάνεται, μέσα από την αλληλεπίδραση τους άλλους ανθρώπους, να μπαίνει -όπως λέμε- στη θέση τους, να κατανοεί τα συναισθήματά τους και τις ανάγκες τους» τονίζει η κα Καραμολέγκου .

Της Έλενας Κιουρκτσή